VOL(G)TA

Vooraleer ik je over mijn avonturen vertel wil ik toch nog even meedelen dat alle pagina's ondertussen zijn bijgewerkt. Dus, lezen lezen lezen!

Lake Volta bij zonsondergang

Een weekje weg, nieuwe oorden gaan opzoeken, Ghana herontdekken...

Wat beloofde een avontuur te worden is het ook geworden! 

De eerste halte van onze trip was Tamale. Daar verbleven we (Caspar en ik) bij onze goede vriend 'Pilsman'. Die we tijdens de Special Olympics hadden leren kennen. Ik denk van alle Ghanezen die ik hier heb ontmoet, hij de persoon is die me het langst zal bij blijven. Zijn huis wordt bewoond door meer dan 10 kinderen/jongeren, waarvan ik tot nu toe geen weet heb van waar ze allemaal komen, maar het zijn niet zijn kinderen. Het enige wat ik wel weet is dat hij voor ze zorgt. Geweldig! Daarom dat ik mijn T-shirts (zie foto) die ik van mijn vorige bachelorproef, en meegebracht heb van België, dan ook aan hem heb gegeven. Blijdschap alom. Was zelfs een beetje ontroerd wanneer ze me kwamen bedanken.

Oké verder nu. Van Tamale vertrokken we richting Bimbilla met de bus, die overvol zat. In Bimbilla sliepen we bij de familie van Pilsman en beleefden we een hilarische 'cockroach' ervaring. Nog altijd 'one to remember', hé Cas? Van Bimbilla ging het richting Kwanta met Kyabobo National Park. Enige kantlijn, het is moeilijk reizen op paasmaandag. Hebben dan ook noodgedwongen een veel te kleine wagen met 12 man in moeten nemen richting Kwanta. Maar dat maakt het natuurlijk ook een SUPER ZOTTE ervaring.

In Kyabobo National Park mochten we niet alleen rondlopen, waardoor we verplicht waren een Ranger in te huren. Mr. Happy was zijn naam! Ogenblikkelijk waren ook wij 'happy'! Van Kwanta rolden we verder naar MOUNTAIN PARADISE LODGE voor de eerste keer sinds ik in Ghana aankwam dat ik het gevoel had in een soort vakantiehuis te belanden. Dagje rust kwam niet ter sprake. Ochtend rustig aan en dan gaan lopen. De berg op! Hop Hop. Maar liefst 3u, maar wat voor een drie uur. Na twee dagen in het paradijs te overnachten besloten we een nognooiteerdergedanealterantieveformitastischeweg (uhum) te nemen. 2 maal de boot in. Maar oso rustgevend. 

                     Goeie grap, dat Hollands oranje!                                 Mountain Paradise Lodge

                 Lopen doe je met een vriend!               Laatste boottocht bij zonsondergang, romantisch!

De afstand terug naar het noorden was via deze weg heel wat langer, maar in tijd scheelde het ongeveer een dag en een half. Wat belangrijk is natuurlijk, als je nog wat werk in het ziekenhuis hebt af te werken. Van Kumasi namen we de TroTro terug naar Tamale. Daar verbleven we nog een nacht bij onze vriend Pilsman. Tot onze verbazing had hij voor onze een echte 'SMOG' (traditioneel Afrikaanse kledij) gekocht.

                         Wachten op het water...                        Hij liep, at en zag dat het goed was!

                         T-shirts Pardoes                                              Afrikaanse klederdracht

View over Kyabobo National Park

Meanwhile in Ghana...

African Sunset

Education: 'How to use malaria nets.'

Typical Upper East Region View

Bijna 2 maanden lang is Ghana (Bolgatanga) mijn thuis. Toen ik vertrok op zaterdagmorgen 1 maart, dacht ik:  ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen?’ 

Want toegegeven het is nu niet bepaald DE reisbestemming van mijn dromen. Het is nu net die uitdaging, met mezelf en wie ik totaal niet ben, die ik wou aangaan. Ter voorbereiding had ik mezelf al een ‘worst case scenario’ voorgesteld. Ik zou ziek worden, teleurgesteld zijn, me ergeren aan de Afrikaanse cultuur, me niet kunnen aanpassen, misschien zelfs heimwee hebben naar het thuisfront. Niets zou nog werken in Ghana, ik zou ervaren hoe slecht het gesteld is met de gezondheidszorg  en in contact komen met een land in ontwikkeling. 

Maar vanaf het eerste moment dat ik aan kwam in Ghana en door Victoria in Accra werd opgehaald wist ik dat ik alleen zou hoeven te doen wat alle Afrikanen al een eeuwigheid doen: samen leven met elkaar. Het zou hectisch, chaotisch en vaak ook traag verlopen, maar ik zou nooit alleen of eenzaam zijn. Het komt altijd wel in orde.

Na 2 maanden heb ik mezelf overgegeven aan de Afrikaans cultuur. Ik denk niet meer na bij wat wel of niet goed verloopt. Of hoe ik zou willen dat het verloopt. Wanneer er een koe op de weg staat rij ik er gewoon voorbij, zonder stil te staan: ‘hé, er staat een koe op de weg!’ Elke avond ontmoet ik wel iemand om tegen te racen als ik naar huis fiets. Want, ongeacht de leeftijd (tot 60⁺-ers), ze vinden het allemaal superleuk om tegen een ‘solemia’ (blanke) te koersen. Ook hoor ik steeds vaker dat ze op straat mijn naam roepen: ‘Sam, Sam’!
Ok! Ik weet dat mijn naam Sven is en niet Sam, maar omdat de afrikanen echt enorm veel moeite hebben om mijn naam op een maar enigszins verstaanbare en redelijk juiste manier uit te spreken, heb ik mezelf maar een nieuwe naam gegeven. Sam dus. 

De voorbije drie weken stonden in teken van stage, distribution en malnutrition program, tijd door brengen bij mijn familie, voetbaltraining geven + wedstrijden spelen, begrafenis meemaken en ook voor de eerste keer wat lichamelijke kwaaltjes. Voor de eerste keer sinds mijn aankomst in Ghana heb ik wat last gekregen van buikloop en vermoeidheid. Waarvan de laatste waarschijnlijk de grootste boosdoener is, in combinatie met de eentonige voeding. Mijn nachtelijk slaappatroon wordt gemiddeld 3x per nacht verbroken door de haan (om 3 en 5pm) en het moslimgebed. Dat de Ghanezen en hun LUIDE muziek er ook voor iets tussen zitten, moet ik ook eerlijk toegeven.

Hieronder vind je een filmpje met enkele indrukken van hoe een begrafenis er in Ghana aan toe gaat. Hier wordt het leven gevierd en is er weinig plaats om (lang) te treuren. In Ghana en andere Afrikaanse landen misschien wel de beste manier om er mee om te gaan.

Omdat het voetbalseizoen en trainingen hier ten einde lopen, een laatste impressie!

De dagen vloeien hier in elkaar over, zonder dat ik enige vorm van tijdsbesef heb. Het is mijn tweede thuis geworden!


Tot de volgende blogger...

Special School, Special Olympics, Special Time.

Vorige week stond volledig in het teken van jongeren met een (geestelijke) beperking. Na maanden van voorbereiding werd de eerste 'special Olympics' van Ghana georganiseerd. Het werd een week van trainen, verzorgen, lachen maar vooral een week van veel liefde. Heel wat leerlingen met het syndroom van down kunnen het dan ook niet laten je vast te pakken en te knuffelen. 
Omdat de leerkrachten zelf niet echt ondernemend waren hebben we zelf handen uit de mouwen gestoken, de kinderen geëntertaind, getraind en begeleid. Het was een bijzondere week. De eerste dagen heb ik samen met Caspar training gegeven. Woensdag zijn we dan in het stadion begonnen met de voorbereiding voor de 'special Olympic games'. Nu ja, voorbereiding. De Ghanese manier is zo chaotisch en ongestructureerd dat we de ene vertraging na de andere opliepen. Er moest bijvoorbeeld een olympische vlam zijn anders konden we gewoon niet van start gaan. 2 uur wachten was dan maar de boodschap. Typisch Ghanees dus. Hoe dan ook was het een zalige week die ik niet vlug meer zal vergeten. Omdat beelden meer zeggen dan woorden heb ik dan ook een filmpje gemaakt. Geniet.

Na maanden van sportieve afwezigheid ben ik terug begonnen met sporten. Elke avond geef ik voetbaltraining en om de 2 dagen ga ik lopen. Ook in Tamale ging ik lopen, maar deze keer niet in m'n eentje. Na enkele kilometers samen te rennen met Caspar begon tot onze verbazing heel wat kinderen met ons mee te lopen. Zalig.

Life it goes in Africa!

Omdat het niet voor iedereen duidelijk blijkt, wil ik toch nog even meedelen dat de pagina's van: regional hospital, missie malnutritie & hallo zuiden ook continue worden geupdateted dus kijken kijken kijken...

TONGO HILLS

DE JEEP

VRIJWILLIGERS

Deze zaterdag voor de eerste keer op uitstap geweest. Samen met de andere vrijwilligers zijn we naar Tongo Hills geweest. We zijn vanuit Bolgatanga met de jeep vertrokken over een hobbelige weg en natuurlijk in de achterbak. Niks leukers dan achterin zitten. De omgeving is er iets ruiger en ook de community van Tongo leeft er op een heel andere manier. Elke dag worden er dieren geofferd op een soort offersteen om de kwade geesten te verjagen, geluk te brengen of mensen te genezen. Ze hadden ook een offergrot, waar je op blote voeten en ontbloot bovenlichaam binnen moest. Het was leuk om er eens tussenuit te zijn. Alvast enkele sfeerfoto's om jullie een idee te geven.

Volgende week gaan we waarschijnlijk ook eens naar Paga waar de krokodillen zich bevinden. Paga ligt niet ver van de grens met Burkina Faso en was een belangrijke plaats voor slavenhandel. Bij de krokodillen wil ik een foto van mij in de de bek van de krokodil. (lekker stoer)

Deze week ben ik ook verhuisd van familie. De eerste weken verbleef ik in het centrum bij een leuke familie, maar het was er altijd druk en veel lawaai (ook 's avonds). Ik zit dan nu ook uit buiten het centrum (ongeveer 20min. rijden). Ik laat je dan ook graag kennis maken met de omgeving waar ik mij bevind. Enjoy!

Getting Started!

Het is reeds 7 dagen geleden dat ik ben vertrokken uit Brussel. Het duurde even voor ik in het noorden aankwam, maar hier ben ik dan toch maar eventjes. Ik ben nog steeds niet gewoon aan de hete temperaturen van ongeveer 40° graden en zweet me te pletter. Ik drink dan ook  makkelijk 5 liter per dag.

In het begin was het zoeken naar een plaats om aan de slag te kunnen met de laptop. In het bureau van 'Nurses On Tour' is er geen internet en dus moeilijk om het project verder te helpen ontwikkelen. Ik begin me dan ook te verdiepen in de theorie omtrent malnutritie en het distributieproject omtrent malaria. Werken doe ik in het 'Youth Harvest Foundation' bureau, wat je op de foto kan zien. Wanneer ik woensdag aan het werk was, kwam er even doodleuk een koe binnen gewandeld. Toch even schrikken, maar het went. :D We call it 'the African way of life'.

Gisteren was het Independence Day (zie foto) en was er een optocht op het St. Johns plein van het leger en alle scholen uit de streek. Best wel veel volk eigenlijk en het was leuk om zien. Hierdoor is het dus ook verlengd weekend en zijn de scholen en heel wat winkels gesloten tot zaterdag. 

Vandaag ben ik naar het Regional Hospital of Bolgatanga geweest, wat wil zeggen dat mijn papieren toch in orde zijn gekomen en tot in Bolga zijn geraakt. Het ziekenhuis zelf is best wel groter dan ik had gedacht (en ze breiden uit). Maandag kan ik er van start gaan, dus ben ik deze morgen nog naar de markt geweest achter stof, nadien naar de kleermaker en zondag zou het reeds klaar zijn. Kijk er naar uit om als verpleegkundige bezig te zijn, want tot nu toe was het voornamelijk researchen. Het Nurses and Midwives Council of Ghana, waar ik trouwens veel geld heb moeten voor betalen, hebben volgend programma voorgesteld: medical ward (2 weken), surgical ward (2 weken), paediatric ward (2 weken), emergency ward (2 weken) en dan wss nog General OPD en infection prevention unit (gecombineerd 1 week).

Volgende week gaan we met NOT voor het eerst op distribution naar een afgelegen compound aan de rivier van het dorp 'Balure'. Balure ligt in het gebied van Kasinna Nakana, niet ver van de grens met Burkina Faso. I'm looking forward to it.

Het avontuur is begonnen.

Na een vertraging van 4u, en het nemen van een andere bus, is het dan toch zover en ben ik onderweg naar Bolgatanga. Met een beetje geluk kom ik deze nacht omstreeks 5u aan (04/03).

Gisteren was de eerste dag op Afrikaanse bodem. Samen met de andere studenten en onze gastvrouw zijn we naar de kerkdienst geweest, het was dan ook een zondag. Velen hebben me voor vertrek de raad gegeven alles mee te nemen wat er op mijn weg komt, dus ga ik voor ‘the full African experience’ en daar hoort een Afrikaanse kerkdienst, met alle toeters en bellen ook bij. Na de middag, want een kerkdienst duurt ongeveer 3u, zijn we via het centrum van Accra naar het strand geweest.

Op het strand zijn (voor de vrouwelijke lezer) alle mannen afgetraind en in ‘great chape’ en (voor de mannelijke lezer) hebben de meeste vrouwen rondingen zoals je van een Afrikaanse ‘la mama’ mag verwachten.

De Afrikaanse mentaliteit van “we zien wel” en “het komt wel in orde’ is zeker waar en begint me nu al te liggen. Het komt altijd in orde, al doen ze er dan wel wat langer over. Het tempo ligt hier duidelijk lager dan in België, dus weg met het gehaast Belgisch leventje. Zalig! Het duurde bijna een half uur dit bericht te typen, dankzij de kleine ‘uhum’ (lees: serieus grote) putten op de onverharde weg. Ik vraag me af wat me nog allemaal te wachten staat, want we zijn nog maar net uit Accra vertrokken. 

Het Ghanees avontuur is dus begonnen, al besef ik nog steeds niet dat ik voor 3 maanden weg ben.

Going Ghana!

KAWULA - HALLO

Welkom op mijn Blog 'Carediddy'. 

Op deze Blog kan je mijn ervaringen en avonturen volgen in Ghana. 

Ghana waarsda?

Op 1 maart is het zover en vertrek ik naar het verre Ghana - Bolgatanga. Bolgatanga ligt in het noorden van Ghana tegen de grens van Burkina Fasso. Het land zelf ligt in West-Afrika, is 8x zo groot als België en heeft maar liefst +/- 25 miljoen inwoners. Maar waar ik mij zal bevinden zullen het er dan toch iets minder zijn. Ghana ligt dicht bij de evenaar aan de Atlantische Oceaan en is omringd door de buurlanden Ivoorkust in het westen, Burkina Faso in het noorden en Togo in het oosten. De gemiddelde temperatuur doorheen het jaar ligt gemiddeld rond de 30°C, maar wanneer ik er ben zal het nog warmer zijn, maar liefst +/- 40°C. Kwestie van al een beetje op te warmen.

Carediddy

Je zal je waarschijnlijk afvragen wat carediddy in godsnaam betekent en waarom ik nu net die blognaam heb gekozen. Wel, het betekent letterlijk 'verzorger van het volk'. Het beschrijft dus in zeker zin wat ik daar allemaal ga uitspoken als verpleger in spé. Ik vond deze naam dan ook toepasselijk bij deze blog en nog meer omdat ze er in Ghana een even leuke vorm van humor op na houden. 

Mijn projecten

Als laatstejaars student in de Bachelor Verpleegkunde ga ik daar natuurlijk niet in de zon gaan liggen (of toch niet continue). Ik wil er tijdens mijn verblijf ervaringen opdoen op persoonlijk en professioneel vlak. Meer info over mijn projecten kan je terugvinden op de blogpagina's zelf.

Mijn projecten omvatten: werken als verpleegkundige in het Regional Hospital of Bolgatanga (3x per week) en project 'Missie Malnutritie' rond ondervoeding bij kinderen (2x per week). Verder zal Pardoes eenmaal per week de kinderen op de pediatrische afdeling proberen af te leiden, entertainen en animeren. En als allerlaatste zal ik tijdens mijn verblijf contact houden met een klas in België voor het 'Hallo Zuiden!' project.

Tot binnenkort!